Cyfrową tożsamość (ang. digital identity) można określić jako zestaw danych w postaci cyfrowej, które w sposób unikalny identyfikują osobę fizyczną. W ostatnich kilkudziesięciu latach proponowane były różne koncepcje cyfrowej tożsamości[1].
Jedną z koncepcji cyfrowej tożsamości, związaną z Wielkim Resetem, jest projekt rozwijany przez organizację ID2020 Alliance, której partnerami – założycielami są m.in. Microsoft, Fundacja Rockefelera oraz Gavi the Vaccine Alliance[2]. Cechą charakterystyczną tej koncepcji jest ukierunkowanie na stworzenie jednolitej globalnej cyfrowej tożsamości dla wszystkich ludzi.
Jednym z założeń projektu ID2020 jest twierdzenie, że umiejętność udowodnienia swojej tożsamości w erze cyfrowej powinna być uznawana za podstawowe prawo człowieka, jednak wiele osób jest pozbawionych takiej możliwości, dlatego konieczne jest wprowadzenie jednolitej globalnej cyfrowej tożsamości.[3] W projekcie tym prezentowane jest podejście, zgodnie z którym rządy nie są w stanie samodzielnie sprostać wyzwaniu jakim jest stworzenie globalnej cyfrowej tożsamości, dlatego potrzebne jest podejście rynkowe, a realizacja tego zadania ma być możliwa dzięki współpracy wielu podmiotów, głównie prywatnych firm.
Jako zalety cyfrowej tożsamości wskazuje się m.in. umożliwienie dostępu do usług socjalnych, korzystania z praw obywatelskich w formie wyborów i uczestnictwa w nowoczesnej ekonomii. Jednak w projekcie przemilcza, umniejsza lub marginalizuje się zagrożenia związane z wdrożeniem globalnej cyfrowej tożsamości. Można wskazać tu m.in. liczne zagrożenia związane z prawem do prywatności, ułatwieniem prowadzenia inwigilacji, umożliwieniem kontroli społecznej na skalę masową czy wykorzystywaniem cyfrowej tożsamości do gromadzenia rozległych zasobów informacyjnych na temat jednostek i tworzenia rozbudowanych profili osobowości itp.
Wątpliwości nasuwają się także w kontekście charakteru podmiotów zaangażowanych w realizację projektu. Można odnieść wrażenie, że główni gracze zainteresowani są wdrożeniem cyfrowej tożsamości jedynie pod pozorem stworzenia udogodnień dla osób pozbawionych możliwości identyfikacji, z powołaniem się na prawa podstawowe, natomiast faktyczne motywy ich działań są w przeważającej mierze komercyjne.
Innym niepokojącym wątkiem w projekcie ID2020 jest wątek powiązany ze szczepieniami. Jednolita tożsamość cyfrowa może być wykorzystywana do kontroli na skalę globalną tego, czy osoby przyjęły szczepionkę, a poprzez identyfikację osób niezaszczepionych umożliwia wprowadzanie ograniczeń np. w podróżach lotniczych czy innych dziedzinach aktywności społecznej. Jednym z pilotażowych programów realizowanych w tamach projektu ID2020 był program cyfrowego identyfikatora zdrowotnego (ang. Digital Health ID) realizowany w Bangladeszu we współpracy z tamtejszym rządem pod nazwą Programu dostępu do informacji (ang. Access to Information (a2i) Program). Program miał na celu zapewnienie noworodkom biometrycznego identyfikatora cyfrowego nadawanego w momencie rejestracji urodzenia lub podczas szczepień[4].
[1] Na temat cyfrowej tożsamości por. m.in. Phillip J. Windley, Digital Identity. Unmasking Identity Management Architecture (IMA), O’Reilly Media Inc. 2008; Clare SullIvan, Digital Identity: an emergent legal Concept The role and legal nature of digital identity in commercial transactions, University of Adelaide Press 2011. W literaturze polskiej patrz m.in. Mirosław Bąk, Tożsamość jednostki wobec innowacji cyfrowych i globalnego postępu technologicznego, „Zeszyty Naukowe Politechniki Śląskiej. Organizacja i Zarządzanie” 2017, z. 112, s. 9-19; Piotr Olszewski, Wybrane problemy zarządzania tożsamością cyfrową w instytucjach administracji państwowej, „Roczniki Kolegium Analiz Ekonomicznych Szkoła Główna Handlowa”, 2015, nr 38, s. 179-190.
[2] Alliance Partners, https://id2020.org/alliance
[3] The Need for Good Digital ID is Universal, https://id2020.org/digital-identity
[4] Szerzej na ten temat por. Digital Health ID RFP, https://id2020.org/digital-health-id-rfp