Projekt finansowany z budżetu państwa w ramach programu Ministra Edukacji i Nauki pod nazwą „Nauka dla społeczeństwa”, zatytułowany „Architektura i infrastruktura Wielkiego Resetu – studium transformacji ku cywilizacji informacyjnej”

Autor: wradmin

Cyfrowa tożsamość a Wielki Reset

Cyfrową tożsamość (ang. digital identity) można określić jako zestaw danych w postaci cyfrowej, które w sposób unikalny identyfikują osobę fizyczną. W ostatnich kilkudziesięciu latach proponowane były różne koncepcje  cyfrowej tożsamości[1].

Jedną z koncepcji cyfrowej tożsamości, związaną z Wielkim Resetem, jest projekt rozwijany przez organizację ID2020 Alliance, której partnerami – założycielami są m.in. Microsoft, Fundacja Rockefelera oraz Gavi the Vaccine Alliance[2]. Cechą charakterystyczną tej koncepcji jest ukierunkowanie na stworzenie jednolitej globalnej cyfrowej tożsamości dla wszystkich ludzi.

Jednym z założeń projektu ID2020 jest twierdzenie, że umiejętność udowodnienia swojej tożsamości w erze cyfrowej powinna być uznawana za podstawowe prawo człowieka, jednak wiele osób jest pozbawionych takiej możliwości, dlatego konieczne jest wprowadzenie jednolitej globalnej cyfrowej tożsamości.[3] W projekcie tym prezentowane jest podejście, zgodnie z którym rządy nie są w stanie samodzielnie sprostać wyzwaniu jakim jest stworzenie globalnej cyfrowej tożsamości, dlatego potrzebne jest podejście rynkowe, a realizacja tego zadania ma być możliwa dzięki współpracy wielu podmiotów, głównie prywatnych firm.

Jako zalety cyfrowej tożsamości wskazuje się m.in. umożliwienie dostępu do usług socjalnych, korzystania z praw obywatelskich w formie wyborów i uczestnictwa w nowoczesnej ekonomii. Jednak w projekcie przemilcza, umniejsza lub marginalizuje się zagrożenia związane z wdrożeniem globalnej cyfrowej tożsamości. Można wskazać tu m.in. liczne zagrożenia związane z prawem do prywatności, ułatwieniem prowadzenia inwigilacji, umożliwieniem kontroli społecznej na skalę masową czy wykorzystywaniem cyfrowej tożsamości do gromadzenia rozległych zasobów informacyjnych na temat jednostek i tworzenia rozbudowanych profili osobowości itp.

Wątpliwości nasuwają się także w kontekście charakteru podmiotów zaangażowanych w realizację projektu. Można odnieść wrażenie, że główni gracze zainteresowani są wdrożeniem cyfrowej tożsamości jedynie pod pozorem stworzenia udogodnień dla osób pozbawionych możliwości identyfikacji, z powołaniem się na prawa podstawowe, natomiast faktyczne motywy ich działań są w przeważającej mierze komercyjne.

 Innym niepokojącym wątkiem w projekcie ID2020 jest wątek powiązany ze szczepieniami. Jednolita tożsamość cyfrowa może być wykorzystywana do kontroli na skalę globalną tego, czy osoby przyjęły szczepionkę, a poprzez identyfikację osób niezaszczepionych umożliwia wprowadzanie ograniczeń np. w podróżach lotniczych czy innych dziedzinach aktywności społecznej.  Jednym z pilotażowych programów realizowanych w tamach projektu ID2020 był program cyfrowego identyfikatora zdrowotnego (ang. Digital Health ID) realizowany w Bangladeszu we współpracy z tamtejszym rządem pod nazwą Programu dostępu do informacji (ang. Access to Information (a2i) Program). Program miał na celu zapewnienie noworodkom biometrycznego identyfikatora cyfrowego nadawanego w momencie rejestracji urodzenia lub podczas szczepień[4].

[1] Na temat cyfrowej tożsamości por. m.in. Phillip J. Windley, Digital Identity. Unmasking Identity Management Architecture (IMA), O’Reilly Media Inc. 2008; Clare SullIvan, Digital Identity: an emergent legal Concept The role and legal nature of digital identity in commercial transactions,  University of Adelaide Press 2011. W literaturze polskiej patrz m.in. Mirosław Bąk, Tożsamość jednostki wobec innowacji cyfrowych i globalnego postępu technologicznego, „Zeszyty Naukowe Politechniki Śląskiej. Organizacja i Zarządzanie” 2017, z. 112, s. 9-19; Piotr Olszewski, Wybrane problemy zarządzania tożsamością cyfrową w instytucjach administracji państwowej, „Roczniki Kolegium Analiz Ekonomicznych Szkoła Główna Handlowa”, 2015, nr 38, s. 179-190.

[2] Alliance Partners, https://id2020.org/alliance

[3] The Need for Good Digital ID is Universal, https://id2020.org/digital-identity

[4] Szerzej na ten temat por. Digital Health ID RFP,  https://id2020.org/digital-health-id-rfp

Regulacje prawne dotyczące sektora cyfrowego

Digital Markets Act [DMA] [COM(2020) 842 final;https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:52020PC0842&from=en ] ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie kontestowalnych i uczciwych rynków w sektorze cyfrowym [dotyczące kontroli usług cyfrowych świadczonych przez Big Tech]. Przyjęte 5 lipca 2022 (razem z  Digital Services Act) przez PE, mające na celu ograniczenie dominacji cyfrowych gigantów] [Por. https://www.europarl.europa.eu/news/en/press-room/20220315IPR25504/deal-on-digital-markets-act-ensuring-fair-competition-and-more-choice-for-users. W UE negatywna reakcja tylko Irlandii, w której ulokowane zostały działające w Europie Big Tech. Jeszcze wyczekujące stanowisko USA, gdzie także przygotowuje się podobne regulacje prawne [por. https://www.nytimes.com/2020/10/06/technology/congress-big-tech-monopoly-power.htmlhttps://www.washingtonpost.com/technology/2020/12/09/facebook-antitrust-lawsuit/

Stanowisko KE w sprawie pozamedycznego stosowania implantów ICT